Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van VR 07/04/2006titel
subtitelVerslag skivakantie Les 2 Alpes
 
 
 
 Om te weten te komen welk intens genot je ervaart tijdens het glijden over de zachte sneeuw van imposante berglandschappen, moet je het doen. Je zult het nooit te weten komen als je het niet zelf eens probeert. Het is net als met vrouwen, als je wilt weten welk intens genot je beleeft met het glijden over de heuveltjes van…., je weet wel…, dan moet je het doen!
Ik ben de gelukkige beoefenaar van beide sportdisciplines en heb ook nog het geluk lid te zijn van een ongelooflijke club die dat mogelijk maakt: Oever!
Ikke, Ivo met name, stond dan ook op hete kolen om op vrijdag 7 april voor de zesde keer, te vertrekken met 50 oeverleden op skivakantie. Deze keer naar Les deux Alpes, de Franse Alpen, gelegen tussen Grenoble en Turijn.
Ik wou niets aan het toeval overlaten en mijn valies was volgepropt met alles wat maar enigszins van pas zou kunnen komen: zonnecrème, voetcrème, pillen tegen spierstijfheid, pillen voor spierstijfheid, tegen de katerpillen, tegen den dorstpillen, anti-diarépillen, laxeer- of pro-schijtpillen, condooms, enz., kortom er kon mij niks overkomen. Stipt op tijd stond ik, veel te zwaar geladen, op de parking aan het rond punt in Wommelgem.
Dit jaar reizen we met bussen van Lauwers en onder de hoede van 'Skifriends', een ervaren reisorganisator van skivakanties.
Er waren 2 bussen, elk gevuld met oeverleden en skifriends leden. Van de andere bus weet ik niks, maar onze chauffeur was wel de beste denk ik. Wat die allemaal aan reglementen en regels afratelde bij het vertrek dat tartte elke verbeelding. "Je mag niet dit, je mag niet dat, je mag niet zus, je mag niet zo.." teveel om op te noemen. Vrouwen die hun "dinges" hadden, "ge wet wel", zei hij, "die mogen hun vodden niet in de wc gooien, want dan ontploft die!"
Wel, wel, wat die allemaal uitkraamde dat was niet gewoon. Ik persoonlijk trok er mij niks van aan, ik had mijn regels niet.
Zaterdag morgen, na een voorspoedige reis, rond halfacht, stonden we aan de deur van ons hotel. Voor sommigen kon het niet snel genoeg gaan en die kochten een dagpas om zo snel mogelijk op de latten te staan. Den deze niet! Mijn rug was helemaal uit de haak van de lange busreis en vermits de zon overmatig scheen besloot ik om al direct een terrasje te gaan doen en al bruinend te recupereren op de ligstoelen van het hotel. Zalig. Toen na enkele uren mijn linkerkant bijna in de vlammen op ging, viel mijn frank dat mijn zonnecrème nog onaangeroerd in mijn valies zat. Hola, hoogtijd om beschutting te zoeken.
Vermits het waarschijnlijk de volgende dagen niet meer mogelijk is om aan sightseeing te doen, dacht ik, zal ik er nu maar van profiteren om eens naar het dorp te gaan. De bus was gratis, en na een paar haarspeld bochten, waarbij de Franse chauffeur telkens riep "Holé", juist voor we in het ravijn storten kwam ik in het dorpje "Le Village".
Ik had verleden jaar nieuwe ski's gekocht, maar toen, bij een onverantwoorde afdaling een deel van de piste afgelegd over het gras en de stenen. Dat is, naar het schijnt, niet zo goed voor ski's en de putten en haken die er nadien inzaten heb ik zelf volgegoten met plastiek. In de sportwinkel Decathlon wilden ze er niet aan beginnen."Hopeloos", zeiden ze. Na zelf de herstelling gedaan te hebben, heb ik als toemaatje, de onderkant nog mooi opgepoetst met zwarte schoenblink en zo zagen ze er weer uit als nieuw.
Hier in de winkeltjes van het dorp zag ik overal tweedehandse ski's te koop vanaf 50 euro, tot 100 euro. Dus, dacht ik, als mijn ski's het niet doen, kom ik hier gewoon een paar occasies kopen.
De winkeltjes waren zoals alle winkeltjes in vakantiecentra. Na een paar kilometer had ik ze allemaal gezien. Nog gauw wat postkaarten kopen, want die doe ik liefst zo snel mogelijk op de post, opdat ze gelijk met mij zouden toekomen in België, en dan met de bus terug naar het hotel.
Ambiance op de bus. Volgepropt met Belgen en Hollanders gingen we al gierend door de haarspeldbochten. Gillende grieten deden er nog een schepje bovenop. Omvallen zat er niet in. Iedereen stond boezem tegen boezem. 'Jammer', dacht ik, 'dat het niet in bikini is.'
Na het welkom door de leiding van skifriends, na het lekkere avondeten, en na de inhuldiging van mijn kamer, besloot ik om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik voelde me te fit om te gaan slapen. Nu de eerste avond, was het zeker het moment om nachtelijk 'deux-alpes' te leren kennen.
Samen met Bram, een filmcamera en twee fototoestellen arriveerden we om 23u in de plaatselijke discoclub 'de Prins van Oranje'. Die zat vol met Belgen en Hollanders die naar huis gingen en skiërs die juist waren aangekomen. Allen zo rond de 20 jaar. En feesten gelijk de beesten.
Direct begon ik foto's te trekken waarop ze vroegen 'waarvoor is dat?' 'Voor Dag Allemaal' antwoordde ik, en prompt gingen ze allemaal poseren. Dat begon hier al goed. De eerste avond en we zijn hier al thuis. Lang ben ik niet blijven hangen. Morgen wacht me een zware dag, dacht ik. Om 1u sloop ik stilletjes mijn kamer in, onder het geronk van een zware dieselmotor. Mijn kamergenoot kon mij zeker niet horen want hij ronkte zo hard zonder zelf wakker te worden dat er zelfs een trein door de slaapkamer mocht rijden zonder hem te storen.
Zondag!
Niet uitgeslapen, maar omdat ik betaald heb om af te zien, kruip ik naar de badkamer. Een warme douche doet veel. Even later zit ik fris en monter aan het ontbijt. Niet veel keus, maar al wat nodig is om een week overeind te blijven: brood, kaas, vlees, eieren, confituur en yoghurt. Thuis eet ik weinig eieren, maar op reis laat ik me steeds goed gaan. Van eieren kan je trouwens goed gaan, en een beetje windenergie tijdens het skiën is mooi meegenomen.
Na de indeling van de groepen kom ik bij Ludo terecht. Een pracht van een monitor. Goed in 't vlees en niet te hevig, zodat ik hopelijk 's avonds nog in staat ben om te feesten. Het weer zit niet mee. Gisteren zon, vandaag wolken. Mijn linkerwang is al goed bruin en als het zo blijft zal mijn rechter er blijven uitzien als een wit brood. Maar niet getreurd. Het skiën ging fantastisch. Ludo legde ons nog eens goed uit hoe het moest. Ski's niet over elkaar, voor u kijken, zwijgen in de rang, enz. Ja, ja, Ludo is onderwijzer en alles was duidelijk. In andere groepen was de eerste dag niet altijd even succesvol. Jean-Marie had zijn knie bezeerd en zijn zoon was op zijn staartbeen terechtgekomen. Gelukkig zat mijn valies vol met de meest innovatieve medicijnen en snel toverde ik een wonderzalf tevoorschijn die, zowel op de knie als op de aars, wonderen verrichtte. Ik help graag mensen. Moest hij een grote dochter gehad hebben dan had ik de zalf er geduldig zelf op aangebracht, dag na dag. Niets zou mij teveel geweest zijn. Zo ben ik, altijd hulpvaardig.
Na het avondeten gingen we quizzen. Kwist van niks, dus ging ik filmen en foto's trekken. Tot mijn grote verrassing waren er toch een paar dingen die ik kon beantwoorden. Een goeie quiz is dan ook geen kwestie van onmogelijke opgezochte vragen te stellen die alleen door levende encyclopedieën kunnen beantwoord worden. Er waren plezante vragen bij, tekeningen, en raadsels. We hebben ons goed geamuseerd, en voor de overwinning gevochten, en….verloren!
Toen iedereen naar zijn bedje trok, vond de jeugd die nog in de bar zat, het moment aangebroken om terug te gaan feesten in de Prins van Oranje. Wij weg. Fototoestellen en camera weer mee. Op 50 meter van de discotheek daverden de bassen van de geluidsinstallatie al dwars door onze oren. Maar binnen was nog niet veel te zien. Veel jeugd was naar huis vertrokken en degenen die waren toegekomen zagen het precies nog niet zitten. Ik geraakte toch in de ban van de muziek en, hoe kan het anders, de mooie grieten. Om 2u was de sfeer er uit. Moe maar voldaan trok ik naar huis, door de nachtelijke regen. 'Als dat boven allemaal sneeuw is, dan wordt het morgen afzien', dacht ik.
En dat werd het!
Maandag
Mist en sneeuw. Je moet goed zot zijn om met dit weer buiten te komen. En wij waren goed zot. We hebben geskied als op een zonnige lentedag. Maar dan zonder iets te zien. Op mijn foto's is alles wit, geen bergen, geen mensen. We hebben de gevaarlijkste pisten genomen, zonder angst, zonder hoogtevrees. Je zag toch geen meter voor je uit. Om 13 u ben ik langs de zwarte pist terug naar het hotel gegaan. Zwart, blauw of rood, so what? Alles ziet er 't hetzelfde uit.
Na het avondeten, werd de dag afgesloten, met een Picturama! Dat was lachen! We moesten raden wat werd uitgebeeld. En zo snel mogelijk! Woorden zoals strijkijzer waren simpel, maar complete zinnen zoals een bouquet rozen voor moederdag, dat viel niet mee. Plots verschoten wij ons een ongeluk toen Bram een woord moest uitbeelden en pardoes achterover viel, plat op zijn rug, zijn hoofd met een bonk op de stenen vloer, morsdood. 'Is hij dood vroeg ik verschrikt'. 'Raden', riep hij plots springlevend.' Wat is dit? 'Zei hij. 'Doodvallen' riepen wij in koor. 'Fout' zei de jury. Het bleek dat Bram verkeerd gelezen had. In plaats van doodvallen, stond er dodenvallei! Gelukkig leefde hij nog.
Dinsdag
De derde dag is de zwaarste zegt men. En dit jaar zorgden de weergoden ervoor dat het klopte. Storm, sneeuw en hagel deden ons uitwijken naar cup 2 van de BH. Inderdaad, ons hotel lag juist tussen twee bergen in, als tussen de cups van een BH. Vandaar de naam Les deux alpes. Net als bij een BH moet je al eens veranderen van cup en vermits berg 1 onder de storm zat gingen we kijken hoe het zat aan de overkant op berg 2. Wonder boven wonder, daar scheen de zon en was er van storm geen sprake. Dat hebben we de vorige jaren in Andorra nooit meegemaakt, die keuzemogelijkheid. Hier, goed weer of slecht weer, altijd is er wel een berg die je welkom heet. Maar daar stonden we dan ook met honderden aan te schuiven. Gelukkig ging het goed vooruit en eens we de berg op geraakt waren met de liften, was al dat volk verdwenen.
Na een drukke dag stonden we 's avonds weer voor een nieuwe uitdaging. Katrien van skifriends, een hevige mooie mollige jonkvrouw van 28 lentes, organiseerde voor alle hotelgasten een spectaculaire Swingpaleis wedstrijd. Je weet wel, zoals op TV. Zingen, roepen, dansen, raden. De mannen tegen te vrouwen. Ongelooflijke ambiance. Ik heb alles gefilmd en zo hard meegezongen als ik kon. Ik ben er nog hees van. Die Katrien, dat is een pak! Ze geeft les aan de grote kinderen, niet de beginnelingen hé, maar de gevorderden. Ze kan ambiance maken, ze skiet super, ze kan met kinderen overweg. 'Wat zou ze met mij zoal aanvangen?'…. zit ik nu te denken…...
Woensdag
Wat een verschil met gisteren. Alpe één baadt in een zee van zonnelicht. Geen wolkje aan de hemel. Ludo neemt ons mee naar de top. De gletsjer ligt boven de 3400 meter. Om er te geraken moeten we de metro nemen! Ja, echt! Toen ik dat de eerste keer hoorde dacht ik dat het om te zwanzen was, maar nee, 't is echt. Op 3200 meter hoogte vertrekt er een metro, los door de berg naar de gletsjer op 3400 meter. Je kan ook met de sleeplift gaan, maar met de ondergrondse trein is het spectaculairder. Het gaat snel, en als je uitstapt moet je opletten om niet om te vallen door het hoogteverschil. Ja, de trein gaat steil omhoog en in de coupé sta je recht terwijl rugleuningen zorgen dat je niet achteruit valt. Boven aangekomen is er nog een ijsgrot. Ik dacht, 'k ga gauw een ijsje kopen, maar er waren alleen sculpturen te zien, van dinosaurussen en zo. Het uitzicht op de gletsjer was super. Zachte perfecte pisten, brede autostrades, geen gevaar, geen spookskiërs. Een beetje begrijp ik nu wat men bedoelt met 'het dak van de wereld'.
Na de middag, bij het afdalen in mijn eentje, zat ik ineens weer in de dikke mist. Niets of niemand meer te zien, en geen agent om de weg te vragen. Zo goed mogelijk de paaltjes volgen, dacht ik. Tot er geen paaltjes meer waren en ik blijkbaar terug naar boven aan 't skiën was. Als je terug achteruit schuift is dat zonder tekeningetje vanzelf duidelijk. Toen passeerde daar toevallig onze Ludo met zijn vrouw. Hij was haar privé-les aan 't geven en nam mij ineens mee op sleeptouw. Gelukkig maar, anders zat ik er nu nog en was ik waarschijnlijk ingevroren en te bezichtigen in de ijsgrot met een bordje aan mijn nek: oeversingle homo sapiens.
De dag werd afgesloten met een partijtje bowling in de plaatselijke Bowling Stones. Het was er vollen bak. Oever was goed vertegenwoordigd en de ballen vlogen in het rond. Naar alle kanten. We waren duidelijk niet de superkrakken zoals op de skipisten. Maar ja, je kan niet in alles even goed zijn. Nochtans waren er mensen bij die over een stevige vaste hand beschikten en consequent steeds dezelfde richting konden aanhouden, de goot! Gelachen hebben we, punten zijn niet belangrijk. Deelnemen, dat telt!
Donderdag
Amaai, 't is al bijna voorbij.
Omdat we het al zo goed kunnen gaat Ludo ons vandaag een depressie bezorgen. Het is prachtig weer en waarom zouden we eens niet skiën op één been? Tja, waarom eigenlijk niet! We hebben 2 benen, maar dat is er één teveel, dus vanaf nu, op één been. Ja, bij Ludo lukt dat, maar ik ben duidelijk geen ooievaar. En alsof het nog niet moeilijk genoeg is gaan we met z'n allen nog wat walsen ook. Draaien op die ski's, achteruit skiën, doordraaien en terug naar voor! Je gelooft het niet, maar na een poosje oefenen begon dat te lukken. Niet zonder de nodige buitelingen en koprollen, maar met de zon op onze bol, op een zachte helling en met vrienden onder elkaar, is vallen en opstaan net zo leuk als racen.
Na de middag ben ik de kindjes gaan filmen. Onder het gejoel van de ouders, slalomden ze in volle vitesse naar beneden en sleepten trots voor de ogen van mama en papa, hun diploma in de wacht. Zalig, dat 'ouder' gevoel. Waar was de tijd dat mijn kindjes nog z'n demonstratie gaven? Ik moet dringend terug kindjes gaan maken!
Zoals elk jaar moet ik toch eens vallen met gans mijne fotowinkel. De zwarte pist terug naar het hotel lag er nogal zacht bij, vooral na de middag, en bijna aan de aankomst werd het echte pap. Frank, Marja en ik gingen dan toch niet met de lift naar beneden en doken de zwarte diepte in. Op mijn buik hing een kleine digitale camera, een zware analoge met telezoomlens en een filmcamera. Gezwind nam ik de ene bocht na de andere en juist toen ik wilde zeggen dat de piste vrij gemakkelijk lag, ging één ski een totaal andere weg op dan ik had gepland. Mijn tweede ski was het er niet mee eens en bleef dezelfde weg vervolgen. Dit is een skiconflict dat meestal slecht afloopt. Ik wist het en het gebeurde ook. Even nog stond ik boven aan de piste en enkele seconden later lag ik versuft 100 meter lager. Tijdens het vallen zwierde mijne fotowinkel van links naar rechts van boven naar onder, op mijne rug, op mijnen buik, en ik dacht, dat wordt weer garantie! Mijn vorig digitaal fotoapparaat is zo ook gesneuveld en volledig gratis vervangen bij Media-Markt, door een beter toestel, en weer met 2 jaar garantie. Dat mijn rug niet in garantie was daar dacht ik niet aan. Na enkele seconden drong het tot mij door dat ik niks gebroken had en mijn camera's waren ook nog intact. Geen geluk dit jaar!
Monitor Ludo is echt gene gewone. Gisterenavond zei hij stilletjes tegen mij in de bar, 'morgen ga ik jullie allemaal bij je kloten hebben'. Toen we deze morgen boven op de gletsjer waren aangekomen vroeg hij ons om in een cirkel te gaan staan, zonder ski's. "Jullie doen het al heel goed" zei hij, "maar ge moet nog beter door die knieën gaan en om dat er goed in te krijgen gaan we samen doorbuigen en terug recht komen" en wij deden dat. "Nu draaien we, en lopen achter elkaar in een cirkel, buigen door de knieën, komen terug recht, en terwijl roepen we, Hu-Ha-Hu-Ha". Wij, niets vermoedend en plichtbewust, begonnen als indianen in een kring achter elkaar te lopen al roepend "HuHaHuHa". Terwijl wij zo bezig waren was de Ludo plots verdwenen en stond op 50 meter verder met ons te gieren van het lachen. De ganse berg zat ons te begapen, terwijl wij, onnozel indiaan aan 't spelen waren.
Toen dachten we, poets wederom poets. We waren eigenlijk wel zeer tevreden over Ludo, dus legden we bijeen om zijn geliefde fles Jennepae te kopen. Maar die kreeg hij alleen onder strikte voorwaarden. Kristel zou die uiteenzetten, en dat deed ze met brio. Na het avondeten vroegen we stilte in de bar en aandacht van iedereen. Onder het oog van alle aanwezigen werd de Ludo aangekleed met valse neus, zotte bril, pluimen boa rond de nek, horens op zijn kop en Kristel eiste dat hij door de knieën ging en de indianendans deed al zingend van, huha… huha…huha. Daar stond hij dan, in zijn eentje, tussen al het publiek, en hij deed het. Wij hadden onze weerwraak en hij kreeg als beloning zijn fles.
De avond werd afgesloten met een megafuif in de bar. Om 1u30 sloop ik weeral stilletjes mijn kamer in waar een ganse dierentuin lag te grommen. Stilletjes kroop ik in mijn bed, zonder de dieren wakker te maken.
Vrijdag
't Is niet waar hé! Toch wel, vanavond vertrekken we.
Een week skivakantie is kort, maar echt wel intensief. Een week is genoeg voor mij, vooral omdat ik meestal weinig slaap. Maar vandaag ga ik er toch nog alles uithalen. Het is prachtig weer, dus wil ik zo hoog mogelijk geraken. Het is vrij skiën, zonder monitor, maar ondertussen ken ik de weg naar de top, en daar wil ik zijn.
Eerst nog sleuren met de bagage naar de gymzaal en om 10u verlieten we onze kamers. Met een paar mensen trokken we naar boven. Ik was nog niet blijven hangen in het bergrestaurant de "Panoramique", dus dat moest ik zeker nog bezoeken.
Het uitzicht op het terras van het restaurant was heerlijk, de zon brandde en eindelijk had ik de kans om de rechterkant van mijn gezicht te laten bijbruinen. Gene stress dacht ik, rustig blijven zitten tot beide kanten van mijn gezicht even aangebrand zijn. Ook dat is skivakantie.
15u Het wordt tijd om af te dalen. Gauw nog even naar die super wc hier. Ja, dat moet je toch eens meemaken. De wc's staan hier zó hoog, dat het onmogelijk is met je voeten plat op de grond te staan terwijl je zit. Eerst dacht ik nog dat het een pisbak was voor reuzen, maar neen, met deze wc is het onmogelijk om in je eigen skibroek te kakken. Ik denk dat ze hier ervaring hebben met dat soort uitspattingen.
18u Op eigen kosten wat gaan eten. Ons laatste avondmaal. Op het terras van de prins van oranje bestellen we een pizza. Nu, ja, een lap buffelhuid zou er beter op trekken. Gelukkig heb ik nog een pak koekjes, chocolade, rozijnen, cola, en snoepjes. Ik zal niet van honger sterven. En vermits we op de bus zo weinig mogelijk naar 't toilet mogen, zal ik maar zo weinig mogelijk eten en drinken.
20u We zijn vertrokken. Ik hoor nog net dat de Mon en Johan, vandaag op de laatste dag, samen met een sleeplift naar boven zijn gegaan en onderweg zoveel plezier maakten dat het anker volledig afbrak en beiden gierend van pret in de sneeuw duikelden.
Kwestie van een souvenir mee naar huis te nemen, denk ik persoonlijk. Nu nog uitvechten wie hem mag hebben.
Zaterdag
8u30 Aankomst Wommelgem. Het is weer voorbij, die mooie winter.
Besluit
Het was weer fantastisch. Met skifriends heb ik friends gemaakt en een wonderschoon gebied leren kennen. Postkaarten stuur ik in het vervolg niet meer op. Ze zaten nog in mijn valies. 't Is niet de eerste keer dat ik er mee thuis kom. Iemand Franse postzegels nodig?
Mijn zelf gerepareerde ski's hebben het super goed gedaan. Vanaf nu ga ik ze elk jaar in de zwarte schoenblink zetten.
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 15:02:55    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be