Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van VR 28/01/2005titel
subtitelDaun in de Vulkaneifel.
 
 
 
 Ik was nog nooit in het Eifelgebied geweest, dus toen dit weekend in het Oeverboekje verscheen, schreef ik onmiddellijk in.
Vrijdag 28.01.05 was het zover en na drie dames-medereizigsters opgepikt te hebben, vertrokken we richting Daun.
Tot in Prüm waren er geen problemen, want dat was steeds autosnelweg, maar daarna waren het gewone binnenwegen. Op dat moment apprecieer je het verkwistende energieverbruik op de Belgische wegen nog veel meer. Gitzwarte lucht, onbekend terrein, smalle wegen en verblindende tegenliggers waren vanaf dat moment ons gezelschap. Verschrikkelijk vermoeiend was het.
Maar toen kwam Daun in zicht en was alle leed snel vergeten.
Na even zoeken vonden we het Dorint-hotel en wachtte Pieter ons op aan de receptie. De chalets waren dus vlug gevonden, de bagage binnengezet, de auto nog naar de parking en het weekend kon beginnen.
En naar Oeverse gewoonte zaten we even later aan de uitgebreide kaastafel met wijn. De woonkamer van onze chalet (voorzien voor zes personen) zat weldra vol met de 28 Oeverleden die voor dit weekend hadden ingeschreven. ’t Was wel drummen, maar toch best gezellig en zo leerden we onze weekendgenoten al wat kennen voor zover dat nog nodig was. Laat werd het echter niet, want na een dag werken en een rit van bijna 300 km waren velen redelijk moe. Dus rond twaalf uur was alles opgeruimd en doken we in onze bedjes.
Toen ik ’s morgens rond acht uur (op, maar nog niet helemaal wakker) de gordijnen opentrok, kon de dag niet meer stuk. In een roosblauwe ochtendhemel kwam de zon net boven de Daunse heuvels op. Het beloofde een prachtdag te worden. De andere chaletbewoners verschenen één voor één en toen Pieter de middagbroodjes in elke chalet bezorgd had, konden we ontbijten en het lunchpakket klaarmaken.
Geloof het of niet, maar om tien uur (de afgesproken tijd) was iedereen op de verzamelplaats gearriveerd en vatten we de dagtocht aan, goed ingeduffeld, want de vroege zonnestralen gaven nog niet echt veel warmte. Veel kans om kou te krijgen was er niet, want als je in een heuvellandschap gaat wandelen, heb je altijd de indruk dat je steeds moet klimmen. En vermits het op deze tocht niet anders was, klommen we ons wel warm. ’t Was er prachtig! Niet alleen het landschap met de kratermeren, maar ook het witte sneeuwtapijt beschenen door een stralende zon. De sneeuwlaag was wel niet dik, maar ’t was toch ploeteren en we waren dan ook blij toen we ’s middags in een dorpje arriveerden, waar we gelukkig een taverne vonden waar we met z’n zesentwintigen (Omer en Ingrid waren inmiddels al teruggekeerd wegens problemen met een wonde aan de voet) binnen konden en waar we tevens onze meegebrachte lunchpakketten mochten opeten. Na de lunch vonden enkelen nog een gaatje om een stuk Duits gebak te verorberen. Voldaan vertrokken we terug om een even prachtige terugweg aan te vatten. De sfeer zat er goed in al werd er tijdens de laatste kilometer wel gezucht en gekreund. Het Dorint-hotel ligt namelijk op een heuvel en om in de chalets te geraken, moesten we die uiteraard op. Waarom moeten de mooiste locaties toch altijd op een hoogte liggen? Terug in de chalet stond de koffie al klaar (dank je Omer en Ingrid) en die smaakte prima, want ongeveer 16 km baggeren in de sneeuw, berg op, berg af, kruipt niet in de koude kleren. Toch vonden velen nog de energie om het zwembad op te zoeken en een saunaatje te plegen.
Dan was er aperitieftijd, ieder in zijn eigen chalet, al gingen sommigen wel even buurten. Een gourmet als avondeten, dat is altijd een succes. Veel vlees, slaatjes, sauzen, alles vermengd in de maag met geestrijke dranken (ik bedoel hiermee lekkere wijn) en een fijn gezelschap, wat wil je nog meer.
De afspraak om tegen tien uur ’s avonds in de bar van het hotel nog even een afzakkertje te nemen, werd maar door zes Oeverleden opgevolgd. De rest bleef gezellig kletsen in de chalets of dook (doodvermoeid) vroeg in bed. ’t Was een toffe dag.
De volgende morgen een ander scenario toen ik de gordijnen opentrok. Geen stralend ochtendgloren, maar …. sneeuw!
Pieter en Nicole waren al vroeg op pad om de pistoletjes in al de chalets te krijgen, want jammer genoeg moesten we ze vóór tien uur ontruimen, behalve één. ’t Was dus een echte heksenketel, want iedereen bracht de bagage naar de auto’s en de restanten van voeding en andere spullen naar die ene chalet. Overal stonden reserveschoenen en –kleren, want natuurlijk wilden we ook nog op zondag onze spieren gebruiken om de omgeving te verkennen. Daar zijn we immers voor gekomen. Om elf uur waren we paraat en gelukkig was het gestopt met sneeuwen al vonden sommigen het wel jammer. Sneeuwen heeft ook zijn charme.
Ik had weer op de stafkaart een leuk tripje opgezocht dat niet te lang was, want we mochten niet te laat terug zijn. Nu waren we niet meer compleet. Enkelen wilden de omgeving verkennen met de auto. Twintig moedigen volgden mij weer op pad. In het begin ging het goed. Elk pad dat ik nodig had, vonden we goed, tot plots een twee meter hoge omheining de weg versperde, die achter die draad verder liep. Geen problemen, dacht ik, zo dadelijk stopt die draad en kunnen we de weg vervolgen. IJdele hoop. De weg lag hemeltergend naast de draad aan de verkeerde kant. En wij maar ploeteren, tussen de bomen door, met aan de ene zijde een bergriviertje en aan de andere zijde de draad. Na overleg met de groep werd besloten om toch verder te gaan. Een beetje avontuur mocht wel, vonden ze. Toffe reactie! Na een kilometer of twee en aansluitend een steile klim van ongeveer 200 m kwamen we terug op een weg. Maar welke ????? Overleg, gokken, de omgeving vergelijken met de kaart, en dan bracht een Duitse wandelaar de oplossing. Gelukkig kon hij ook kaartlezen en wees hij waar we ons bevonden. (en geloof het of niet, we zaten er maar één weggetje naast, dus goed overlegd, of …. goed gegokt) We togen terug op weg, wel naar een andere bestemming dan oorspronkelijk gepland, de draad had ons daartoe verplicht. Na een tijdje kwamen we in een deelgemeente van Daun, waar we weer naar een gelegenheid zochten om te lunchen met de meegebrachte broodjes. Pech alom. We mochten binnen niet eten en er was geen ander cafeetje in de wijde omtrek. Dus broodjes buiten opeten in de kou. Ik heb nog nooit zo snel gegeten! Met verkleumde handen toch naar binnen om iets te drinken. Een zalig warme open haard deed enorm deugd en het was weer zo gezellig dat het wat uitliep. Veel fut had niemand meer, en de tijd begon ook een beetje te dringen, dus keerden we langs een tamelijk rechtstreekse weg terug naar de chalets. O, jee, terug die laatste beklimming! Boven gekomen stonden de taart en de koffie klaar en na dit hapje en het inladen van de bestelwagen (wat een hoop heb je nodig voor zo’n weekend) vatten we de terugweg aan. Jammer van een file nabij Verviers, maar we raakten toch veilig thuis.
Chapeau voor Pieter en Nicole. Wij genieten van een weekend, maar wat een werk is er voor hen vooraf en achteraf aan verbonden. Zij doen immers de inkopen, zorgen dat alles meegebracht wordt, regelen alles ter plaatse tot in de puntjes en moeten na het weekend ook alles weer opruimen. Ik kan dit enorm appreciëren. Bedankt.
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 14:59:27    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be