Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van ZA 15/01/2005titel
subtitelLes Menuires: gejaagd door de sneeuw - 15-23 januari 2005
 
 
 
 Een kille avond, een wachtende nachtbus, (enkele) onbekende gezichten, de belofte van een slapeloze schommelrit,… zou het kunnen dat ik een weekje ga skiën ? Ik droom mezelf in een luie TV-zetel.
Zaterdagochtend. Het glas geeft de bergzon aardig wat kracht en het lunchontbijt doet mijn vakantie echt beginnen. Dacht ik even, want mijn skischoenen zijn zoek, de skipas moet aangepast en mijn ski’s zijn zo'n puinhoop dat ik dus driftig aan ‘t waxen en polijsten ben. Kortom een rustige namiddag. Een heel aangename verrassing ‘s avonds: de bar is all-inclusive van 4 tot 11 uur en het jonge personeel is supergentil (dank u, voor 50 euro/week had ik dit niet van U verwacht). Er hangen wel dikke rookwolken, een klusje voor de manager (26 jaar) van het hotel. De berglucht maakt een mens weer fit.
Zondagochtend zijn mijn schoenen terug in de juiste handen. De schatjes verkozen een mondainer skioord (ik had ze nochtans niets verteld over het beruchte hotel). Ik zal ze eens lekker door de sneeuw jagen, de belhamels. Ach, ze zij nog jong.
De ski's een eerste keer aanbinden en wegglijden is elk jaar opnieuw een raar gevoel. Voor het overige ben ik deze hele dag vergeten. Ik weet enkel nog: er was veel zon en ijs, te veel stenen en te weinig sneeuw.
Maandag is een tweede zonnige dag. Een goed moment om met ons groepje (Yves, Jos, Mimi en mijn kamergenoot Mon) één van de hoogste punten te verkennen. Op de 3200 m hoge Cime Caron zie je de crème van de Franse Alpen : de ietwat plompe, massieve Mont Blanc met ernaast de in de lucht priemende Dent du Géant en in het zuiden, het grimmige, sterk gekartelde massif des Ecrins. Dit sprookjesachtige en moeilijk toegankelijk gebergte is voor mij het mooiste van de Alpen.
De Pointe de la Masse biedt ook een even mooi zicht maar de steentjesrijke pistes rijgen de ski's aan flarden.
’s Avonds is er een fakkeltocht, niet ongevaarlijk met al die uitgelaten jonge gasten: eventjes wegglijden over een beijsde trede en de kunststof skijas van je wandelgenoot wordt een levende toorts. Ik hou in elk geval wat afstand.
Dinsdag slaat het weer om: lage wolken jagen de welkome sneeuw over de te kale pistes. Binnen enkele dagen belooft men weer zon, de ideale situatie dus. Het is ondertussen wel echt guur. Yves, Jos en Mimi kiezen plots voor Méribel. Zij zijn de enige met een 600 km lange skipas (Yves gebruikt hierbij zijn improvisatietalent). Ik en Mon blijven wat verweesd achter. Ik ski naar de hooggelegen glacier du Peclet. Het is nu zo bitsig koud en mistig dat de rode piste er wel diepzwart lijkt. Ik sta er minutenlang te twijfelen tot een pistehulp me overtuigt. Ik zie geen steek meer behalve een helwitte vlek onder de voeten waar ik diepe geulen raad. Eens op weg valt het nog wel mee: ik ga maar 1 keer plat.
Het hotel heeft ook een aangename sauna. Dankzij Mon ontdek ik dat water en klassieke muziek een superrelaxte combinatie vormen. Ik droom er nog een zwembadje bij.
De bar is onze centrale pleisterplaats geworden, het zenuwcentrum voor aangedikte verhalen, het gezellige centrum waar alles mogelijk is en niets gebeurt. Ik kom er ’s avonds altijd wat uitgelaten en verwachtingsvol binnenvallen, trots dat ik weer een skidag “overleefd” heb.
Toegegeven: op de fuif ’s avonds is er heel mooi volk. Maar de muziek op de Oeverfeestjes is way beyond de schlagers die men er draait.
Woensdag: een groepje Vlamingen dat ons vergezelt haakt al vlug af. ’t Is te moeilijk. Tja, hoe ouder we zijn, hoe zotter we doen.
We hebben een leuke refuge ontdekt op de piste net boven Les Menuires. Een chalet met massieve muren waar je je picknick toch stiekem kan oppeuzelen. De slimme waardin doet alsof ze niets in de gaten heeft. Het is zo mistig dat ik er ongewild in slaag het skigebied van Méribel binnen te duiken. Een probleempje: mijn skipas volstaat hiervoor niet. Ik geraak toch via 2 liften terug, ondertussen al ijverig excuses aan het bedenken... Maar het is middag, het waait en stormt en de Fransen hebben geen zin in een pasjescontrole.
In een halve sneeuwstorm ga ik nog een rode piste af, gelukkig niet alleen. Beneden wordt het leuk: ik volg een aantal mensen buitenpiste en geraak zo ongewild in een groepje dat les krijgt. De lesgeefster werpt me een boze blik toe. Tant pis want het wordt heel spannend: tussen de bomen door en op het einde nog zo’n steil stukje dat de latten dwars voetje voor voetje boven een rivierbedding naar beneden schuiven, over wortels en takken. Merci, Ecole de ski Française.
Boven de Croisette oefen ik nog wat mijn “techniek”. Er is daar een leuke semi-bobbelpiste. Boven me hoor ik mijn supporters: Casse ta gueule. Ik doe mijn best jongens.
Ooit al foto’s trachten te maken van een bende die van een piste recht op je af rodelt ? Je dient net op tijd weg te duiken van een aanstormende slee, ondertussen nog scherp te stellen en af te drukken. En reken maar dat ze niet altijd in een rechte lijn naar beneden vliegen. Mon is de winnaar: hij glijdt de hele Croisette af om te stoppen op het terras van een café.
De volgende dag blijft het weer schraal. De weersvoorspellingen haken ook af: misschien zaterdag nog een beetje zonnig. Ik ga met Stef naar St.- Martin de Belleville, geen bijeen gegooide hoop van koele blokkendozen maar een echt bergdorp. Dit is een vriendelijk gebied waar je op z'n Oostenrijks tussen de bomen kan skiën, met zacht glooiende pistes met weids uitzicht. Voor wie wil zijn er hier ruime buitenpiste mogelijkheden. Ik neem de lunch op een heerlijke picknicktafel recht op de kam. Aan de ene kant ligt Belleville, aan de andere kant Méribel, en aan mijn voeten begint een echt steile zwarte piste (voor wie ooit hier nog zou komen: combe de Tourgnette). Niet voor mij want ik mag niet terug naar boven.
Het weer klaart nu toch wat op, dit is het moment. Ik kan het niet maar ik durf het wel: ik heb wat sporen in het nu dikke sneeuwdek gezien die te verleidelijk zijn. Eventjes niet denken: boven duik ik dus het poeder in, achter een andere skister. In het begin lach ik nog in mijn vuistje (zij valt eerst) maar dat is al vlug over: ik ga 4 keer op mijn bek. De derde keer is een elegante voorwaartse duik uit het boekje met het gezicht in de diepsneeuw gevolgd door lachwekkend gespartel. De madam is al lang weg. Maar ik geraak toch beneden. Wat een lang maar prachtig stuk en reken maar dat skiën een echt zware sport kan zijn: ik ben bekaf.
Vanavond is er een luizige quiz. Het lijkt meer op een onnozel gokspelletje. Toch een goed moment wanneer een te luidruchtige Nederlandse groep in het stof bijt. En welke echte skiër weet nu niet wat acrofobie is (behalve wij).
Vrijdag is het weer weer slechter: koud, mistig, ijzige wind boven, vele hogere liften en pistes zijn dicht, de knallen van de pistiers verstoren de stilte, soms zie je geen steek voor ogen. Maar we blijven bezig tot alles sluit. En er is altijd nog de bar en het biljart.
De laatste dag gaan we uit plichtsbesef nog wat skiën maar het weer is weerbarstig en de fut is eruit. In de bar is de sfeer landerig. Het is over en het werd tijd. Wachten op Godot en op de bus. Een lading aangewaaide Noorderburen komt de sfeer eerst nog wat verpesten. Als je niet tegen alcohol kan en al opgewonden geraakt omdat je even op shortski mag, zou je dan niet beter rustig thuisblijven… Ik stel een rustige wandeling in Keukenhof voor.
Mijn reis eindigt zondagochtend niet in de muffe bus maar op een zonnig Antwerps appartement met een vleugje Bach en Mozart, live vertolkt op een echte vleugel. Een heel mooie eindnoot van Mon.
Hoe het was, alles bijeen, perceptiegewijs ? Over het uitgeleefde hotel kan je veel zeggen: de douchekranen mengden alleen koud met koud of warm met warm, het nachtgeluid hield een mens soms wakker, er liep al eens iets mis met de handdoeken, de catering was soms heel goed, soms minder, mijn kamer was zo klein dat ik onmogelijk uit men bed kon vallen maar de bar- en keukenploeg was splendido: ik heb zelden personeel met een grote glimlach zo hard zien werken, voor een habbekrats. Mocht het weer nu nog wat vriendelijker geweest zijn ..... In Mallorca heeft het echter ook gesneeuwd. En wij wilden toch sneeuw zien?
Bedankt aan allen die erbij waren.
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 15:00:59    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be