| |
| | Zondagmorgen fris opgestaan, ontbeten, lunchpakketje bijeen gesmeerd en de nodige drank opgeslagen. Klaar om er met de ganse groep tegenaan te gaan.
Een familietochtje, langs een grote berghut, nadien afdalen naar het nabijgelegen dorp en vandaar terug naar de jeugdherberg, niet te zwaar, geen te steile hellingen, dus te doen, alleen de wegwijzers en de kaart goed in het oog houden.
Althans… althans dat was de bedoeling.
Het eerste uur niks aan de hand, alles volgens plan, lekker warm, goed bezweet, mooi uitzicht op de jeugdherberg met in de nabijheid de ruïne. Op naar de hut voor onze welverdiende lunch!
Na ongeveer weer een uurtje stappen begonnen sommigen onder ons nattigheid te voelen. Niet dat het regende (zweet misschien), maar de onverdroten vastberadenheid van onze gidsen begon stilaan te slinken. Nog geen hut gezien, verkeerde afslag genomen? Wegwijzers verkeerd, verzet? Kaart te oud? Na nog een paar hellingen en afdalingen en overleg met enige zelfverklaarde deskundige kaartlezers, werd er besloten om terug te keren naar het punt waarvan iedereen dacht dat het nog op het juiste traject zou liggen.
Aangezien er reeds enkele (de helft) uitgezwete, uitgedroogde, iets minder fitte stappers, dit niet zagen zitten, werd de groep gesplitst. De moedigen wilden en moesten die hut vinden! De anderen zouden afdalen naar het buurdorpje en van daaruit naar de jeugdherberg stappen.
De moedigen,wij dus, terug naar het zekere punt. Deze keer de vermoedelijk juiste afslag genomen. Steeds naar boven, een beetje naar beneden. Dit moet de weg naar de hut zijn. Puf…….hijg…..zweet. Geen hut te bespeuren! Het noorden gezocht!.... Kwijt dus! Geen zinnig herkenningspunt te vinden op de kaart!
Gillende vrouwen en huilende kinderen! (bij wijze van spreken)
Tot Bart op het idee kwam een klein riviertje te volgen. Water loopt nog steeds naar beneden en moet uiteindelijk in een grotere rivier, de Moezel, terecht komen.
Aanvankelijk werden 1, later 2 verkenners vooruit gestuurd om het terrein te verkennen.
Het bleek iets avontuurlijker te worden dan gepland. Maar het weggespoelde pad, brandnetels, nat water, klauter- en schuifpartijen en een onzeker eindpunt hielden ons niet tegen, moedig dat we waren.
Eindelijk terug beschaving, een asfaltweg, oef!
Leek die asfaltweg toch niet sprekend op de weg op de kaart die leidt naar de hut, zeker!
Dus vol goede moed richting hut.
Eindelijk, de hut gevonden!!!!!!
Maar vol Duitsers! Geen zitplaats meer voor ons, uitgeputte Belgen.
We moeten er toch meelijwekkend uitgezien hebben. Uit pure schaamte hebben de aanwezige oosterburen ons, mits kleine betaling, de nodige drank aangeboden (sommigen kregen zelfs een stuk taart).
De dorst gelest, ons zweet uitgewrongen, wij met onze neus naar de jeugdherberg, zachtjes naar beneden. Nog afdalen naar de Moezel en nadien terug steil klimmen naar ons verblijf, leek ons toch niet meer zo aantrekkelijk.
Moe, maar zeker voldaan, aangekomen van een warm, spannend en avontuurlijk tochtje. Voor iedereen aan te raden.
Ikke
Van horen zeggen...- Eén van ons beweerde (zou ik het geweest zijn?) dat het eten van worteltjes, insecten (muggen e.d.) op afstand houdt. Waar wandelingen in de natuur al niet goed voor zijn…
- Iemand anders (was ik het zelf?) verklaarde: "Ik snurk alleen als ik in gezelschap ben". Ga dat maar eens controleren…
- Nog iemand anders (een heel jonge tiener) zei heel spontaan: "Jullie zijn allemaal rare mensen!". Verder wou hij niets kwijt.
- Tijdens een wandeling (kort maar hevig): "Zijn er nog achter?". "Ja, die madam van De Kerelier." "De Kerelier? Wie is dat?". "Awel, die kerel, hier!"
- Een van ons (misschien was ik het) vertelde heel serieus: "Ik snurk alleen als er te weinig verluchting is". En een andere tiener is dat dan komen controleren…
- Rudy had wat last van de zon. Tegen de avond begon hij heel enthousiast een regendans. En uiteindelijk kwam de regen tijdens de fuif. Maar de bakken water konden de vreugde niet bederven.
André |
|
| |
|
 |
vorige
print
