| |
| | Gisteren in de bar: ik drink twee heerlijke donkere Leffe's. Een paar charmante dames overhalen me om mee te doen aan de paardentocht. “Het duurt maar een uurtje” zeiden ze om me gerust te stellen. Ik had, op een sessie van klasfoto's na, nog nooit op een paard gezeten, dus de schrik zat er wel wat in.
Nuja, de volgende ochtend halen we de paarden van stal, de angst is onterecht: ik voel me al meer op m'n gemak. Ik klouter voorzichtig op mijn lief dier.
 Spontaan volgt het de groep, allicht door mijn perfecte controle- en stuurtechniek!? Wat is het zalig wandelen door de bergen en dalen. “Zo dadelijk gaan we galopperen, je moet je benen goed strak houden” vertelt de gids terwijl hij een perfecte demonstratie geeft. “Hou je vast, hier gaan we”: oei… ik word door elkaar geschud! Door de instructies van de gids hou ik me toch flink overeind.
Marina’s paard doet een beetje onwennig, alsof het solo verder wil. Ze laat zich van het paard glijden en bezeert daarbij haar scheenbeen. Een uurtje paardrijden is zo voorbij en we zetten onze lievelingsdieren terug op stal.
Marina kan ondertussen niet meer staan en we besluiten medische hulp in te schakelen. Ik begeleid haar naar het “Centre Medical” en even later zit heel haar been verpakt in een stevig gips alsof ze van het 1ste verdieping was gesprongen.
Jah, paardrijden is een leuke sport als je een lief paard hebt, zoals het mijne in Les Menuires.
Wilfried. |
|
| |
|
 |
vorige
print
