Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van DO 10/04/2003titel
subtitelSkipret in Andorra van 10 tot 18 april 2003
 
 
 
 Met twijfelachtige blik keek ik voor een laatste keer thuis in mijn eigen spiegel. Vierentwintig uren rijden met de bus naar Andorra zonder scheren dat is goed voor mijn vel maar niet voor mijn succes bij de vrouwen. Op mijn leeftijd laat je niets meer aan het toeval over. Dus ging ik na het elektrisch scheren er nog eens over met de vlijmscherpe krabber van Wilkinson.
“Tot diep in mijn poriën moet mijn baard eraf”, dacht ik, en tegelijk spoot plots het bloed in een rechte straal uit mijn kin, op de spiegel.
“Verdorie”, sakkerde ik, "binnen 50 minuten moet ik met pak en zak aan de bus staan en nu ben ik nog aan ’t bloed geven".
Gelukkig vond ik in een kast nog een maandverband, achtergelaten door één van mijn laatste vriendinnen. Met een stevige sparradrap plakte ik het ding als een ringbaard tegen mijn kin en haastte mij om de rest van mijn bagage in mijn sportzak te kieperen.
Die voorbereidingen om op vakantie te kunnen vertrekken zijn niet te doen. Zeker niet, als je gaat skiën. Niks mag je vergeten en je moet op alles voorbereid zijn. Dit jaar was mijn valies weeral 5 kg zwaarder dan verleden jaar. Een heus overlevingspakket voor op zee, in de jungle, of op een gletsjer zat deze keer mee in mijn handbagage. Gereedschap om ski’s te herstellen, een zaklamp om slaapwandelaars op te sporen, een politiefluitje om het verkeer te regelen ingeval van accident en de plaatselijke agent zijn fluit zou vergeten zijn.Een tulband, een lang kleed en de koran. Kortom, mij kon niets meer overkomen.
Om 15u stapte ik in ijltempo uit mijn auto en kon nog net op tijd het maandverband van mijn kin scheuren voor ik de bus opstapte. Volledig onder stress plofte ik in een zetel.
"Vakantie, afschuwelijk" dacht ik. Een paar minuten later had deze negatieve gedachte compleet plaats gemaakt voor de feeststemming op de bus.We waren dan ook met meer dan 50 feestneuzen.
Veel oeverleden die “gelukkig gescheiden” waren zagen elkaar terug en het ijs was snel gebroken. De lange rit kon beginnen.
Na de nodige plasstops en het avondeten in een baanrestaurant doken we de nacht in. We installeerden ons zo goed en zo kwaad mogelijk op onze slaapzetel. De leuning zo ver mogelijk achteruit en onze voeten onder de zetel voor ons. Na enige tijd was het duidelijk dat sommigen onder ons een compleet andere bestemming hadden. Er werd gesnurkt en hardop gedroomd alsof we bij “Alice in Wonderland” zaten. Feleo, mijn buurman veranderde plots in een echte weerwolf en al snurkend en grollend kwam hij recht, de ogen en mond wijd opengesperd, om dan plots ineen te zijgen en als dood bewegingloos naast mij te liggen.
“Hey, leef je nog”, vroeg ik stilletjes. Geen antwoord. Ik schudde met zijn hoofd en plots begon hij terug rustig te ademen.
“Oef”, dacht ik, “geen mond op mond ademhaling nodig”, en viel zelf eindelijk in slaap.
Boooonk”, klonk het plots. Gans de bus daverde een seconde. Ik schoot wakker en keek versuft rond. Iedereen sliep voort. De gordijntjes waren dicht en het was donker in de bus. Die reed rustig verder. Het was zeven uur ‘s morgens. Wat was dat in hemelsnaam geweest? Heb ik gedroomd, of zijn we ergens tegen gereden? Een heilige koe of zoiets?
Om 8u werd het duidelijk. We stopten om te plassen en een hapje te eten. Toen bleek dat er een band ontploft was. Het was aan de achteras waar dubbele wielen staan. In één ervan was een scheur van 40 cm! Waarschijnlijk in een punaise gereden, dacht ik.
Na wat te hebben rond gereden vond den Toni, onze chauffeur, een garage en konden we toekijken hoe een bandje van 120kg en 1.5m doormeter in een wip werd vervangen.
Om de bouten los te krijgen gebruiken ze een immens grote vibrator. Die wordt op de kop van de moer geplaatst en met perslucht begint dat ding dan te daveren en te kreunen tot, met een grote smak, de top loskomt. Enkele vrouwen keken vol bewondering naar de kracht van het apparaat.
“Daar kun je nog wat van leren hé”, zei Felies. Ik knikte, vol jaloezie.
De rest van de reis verliep voorspoedig.
Vrijdag 12u kwamen we aan in Soldeu, het plaatselijk skioord, en schoven we aan tafel voor het “middagontbijt” in ons Ahotel. En dat het smaakte, hm, hm! Broodjes, eieren, fruitsap, worstjes, koffie……wij vlogen er op als uitgehongerde wolven!
Wie nog vandaag wilde skiën moest 20 euro extra betalen, maar de meeste waren tevreden met de installatie van hun kamer, een heerlijke douche en een drink aan de bar. Om 23u lag ik heerlijk uitgestrekt op een matras te ronken, i.p.v. opgevouwen op de zetel van een luxe-veetransport-bus.
Zaterdag 10u
Eindelijk op de latten. Indeling volgens bekwaamheid. Zo goed we konden zoefden we naar beneden, mooi voorbij de skimonitoren. Die sloegen ons gade van boven tot beneden en gaven ons dan een zeer goed, goed, of voldoende.
Feva, de enige vrouwelijke en knappe monitrice, deelde mij in bij de groep “goed”. Dat belooft, dacht ik, maar tot mijn grote teleurstelling ging ze met de kindjes skiën. Hoe ik ook mijn best deed, schreien, zeuren, vallen, het hielp niets, bovendien bleek achteraf dat ze een relatie had met Festevie. Lieve God, waarom loop ik altijd achter de vrouwen van een ander? Zal ik dan altijd bij Oever moeten blijven?
Na de middag gingen we de streek verkennen, hoog in de bergen, op de latten. Sommigen in groep, anderen zoals ik, alleen.
Toen ik rond 16u in de gaten kreeg dat er nergens geen skiërs meer te bespeuren waren en ik in een ander skiegebied terecht was gekomen en mijn pasje daarvoor niet geldig bleek, begon ik toch wat ongerust te worden. De weg vragen hielp niet. Er was niemand meer te zien. Alleen ik, met de sneeuw.
Dan maar terug van waar ik gekomen ben, dacht ik. En ja hoor, de weg terug ging vlot, tot ik beneden kwam op een plaats waar ik niet moest zijn en de lift ter plaatse al gesloten was. Gesloten om 16u30 zei de liftboy lachend en deed teken dat ik maar naar boven moest klimmen. Met de moed der wanhoop begon ik aan mijn dodentocht. Twintig meter klimmen 10 meter schuiven, twintig meter klimmen 10 meter schuiven. Het zweet stroomde in beken van mijn rug. Mijn Peruaanse bergmuts leek een badmuts. De sneeuw smolt rond mijn schoenen van de zweetvoeten. Eindelijk, na een uur bereikte ik de zwarte piste onder de telecabina. Beneden in de diepte straalde uitnodigend en spottend ons hotel. Als ik hier recht naar beneden ga kom ik bijna op het terras van ons hotel terecht kreunde ik uitgeput. Het was mijn eerste dag skiën, en ineens in uitgeputte toestand een zwarte piste afdalen, dat is onverantwoord. Toen schoot mij te binnen dat ik, voor mijn vertrek, een korte levensverzekering met uitkering van 25.000 euro voor blijvende invaliditeit of overlijden had genomen. De polisnummer had ik op zak, er kon mij niets meer overkomen. Een prachtige luxueuze rolstoel lachte mij toe. Een super-snel-jet-rollingstoel van 1 miljoen Belgische Frank met afstandsbediening, satelietnavigatie, verchroomde spatlappen, en halogeenstralers, kwam binnen mijn bereik. Een seconde later stortte ik mij in de diepte.
Vijf minuten later stond ik beneden op de begane grond, ongedeerd. Miljaarde, miljaarde!!!
In het hotel hoorde ik, uit onbetrouwbare bron, dat Fekiara (10j) tegen topsnelheid met haar skie’s op een huis is gevlogen en dat er een grote barst in de gevel zat. Fekiara hield bij de botsing haar vuisten gebald en na de röntgenopname van haar armen bleek dat die ijzersterk zijn en niet gebroken. Het huis heeft een hersenschudding en moet waarschijnlijk gesloopt worden.
Het avondmaal smaakte fantastisch. Na zo’n dagje berglucht met emoties, kon ik wel blijven eten. Het was dan ook precies de ”hoorn des overvloed”. Een eindeloos buffet met groenten, vlees, vissoorten, soep, fruit, gebak, ijscrème, en à volonté!
De sfeer was uitbundig en feestelijk. Eind goed al goed. Niemand ernstig gekwetst vandaag, dacht ik en draaide voor de grap een windel rond mijn hoofd. Feklaartje vond het reuze amusant en smeerde er nog wat ketchup bovenop. Opeens kreeg ik al de aandacht die ik als singel, zo broodnodig heb. Iedereen had te doen met mij, en ik was zo intens gelukkig. Met een simpel windeltje. Meer moet dat niet zijn!
Mijn eerste dag zat er op. Voorbij gevlogen, voor sommigen letterlijk en figuurlijk. Om 24u ging ik op zoek naar enkele feestneuzen in de bar, maar ze staken al met hun neus onder de wol. Lorena, de mooie barmeid, sprak geen Engels en geen Frans, alleen Spaans. Toen ik haar vroeg of ze me geen Spaanse les wilde geven op mijn kamer, verstond ze ook dat niet. Tja, wat doe je dan als singel. Naar bed gaan en dromen….. van wat nog kan komen.
Zondag topdag!
Volledig gerodeerd, stond ik om 9u in topvorm op de latten!
Prachtig weer, zon in overvloed. Te warm om te skiën met die ruimtepakken.
IJverig ging ik op zoek naar mooie nimfen die misschien zouden skiën in bikini, maar veel meer dan blote wangen kreeg ik niet te zien. Zelfs al is het hier net zo warm als in de zomer aan het strand, blote borsten krijg je hier niet te zien.
Ik zal al maar wat euro’s opzij leggen voor mijn zomervakantie!
Van al dat skiën krijg je ongelofelijke dorst. Die van ’t hotel weten dat en hebben speciaal voor ons een happy hour ingevoerd. Wij dus op het terras, om 17u, in ’t zonneke, met oever…be happy, hik!!
’s Avonds in de bar kwamen de vrouwen los. A capella karaoke zingen dat is voor hen een kleintje. In groep of alleen het maakt niets uit, ze kunnen alles. De drank vloeide overvloedig en of ze nog weten wat ze gezongen hebben, daar heb ik mijn twijfels over, maar het was verbluffend! Proficiat Fekristel, Fecarine, Felies, Femarleen…
Maandag shopdag
Vandaag een halve dag skiën, en een halve dag big-spenderen!
Het was niet te doen boven. Een ijzige wind blies los door mijn skipak en versteende mijn uitwendige organen op gevaar van afbreken. Al gauw gingen wij de warmte opzoeken van warme koffie in het binnenterras op 2500m. Lekker gezellig oeverloos babbelen. Veel tijd hadden we niet.
Om 13u30 vertrokken we met de bus naar de “solden van Andorra city” om al ons geld op te doen. Leuk, als je geld hebt! Het mijne was al op voor ik vertrok.
Toch was het gezellig. Van de ene parfumwinkel naar de andere, en maar testen op onze armen, handen, oren, hals, en oksels;
Het werd hoe langer hoe moeilijker om de geuren te onderscheiden. Op straat viel het mij op dat de mensen enkele meters achter mij liepen, en in een wijde boog voorbij gingen. Sommige honden begonnen spontaan te hoesten. Of was het gewoon blaffen? Andere Andorianen die ons passeerden kregen plots last van het SARS virus en hielden een zakdoek voor de mond.
Goedkoper of niet, taksvrij of niet, we waren hier om te spenderen en zouden zeker niet terug gaan met lege handen. Geld moet rollen en iedereen kocht er iets. Parfum, sigaretten, alcohol eender wat. En ik, ik kocht een string! Voor 2 euro draaide ik een taksfreestring uit een automaat op straat, verpakt in een doorzichtige plasticbal. Voor later in de kerstboom, bij mijn toekomstige vriendin. Je moet vooruit denken in het leven! Drie vliegen in één klap: een mooi kledingstuk om aan te doen, een kerstcadeau, en voor mij iets om uit te doen.
Terug in het hotel genoten we ’s avonds aan tafel van de verwondering en het geluk van een kind. Fejoren, de zoon van Felies werd 8 jaar. Hij kon zijn blijde verwondering niet onder stoelen of banken steken toen onverwachts een taart met kaarsjes voor zijn neus werd gezet. De camera’s begonnen te flitsen en de champagne vloeide rijkelijk. Hij genoot zichtbaar van al die aandacht. Nicole was hem in naam van Oever ook niet vergeten en bedacht hem met een speciaal T-shirt.
De dag werd natuurlijk rumoerig afgesloten in de bar. Met een kwis. Kwist er niets van.
‘k Was al om 22u in slaap gevallen op mijn bed bij het zoeken naar mijn afstandsbediening.
Dinsdag
Het prachtige zonnige weer blijft duren. Slecht voor de sneeuw, maar goed voor het humeur.
Na de middag wordt de sneeuw te plat. Het vergt een grote inspanning om nog langs vlakke pisten naar beneden te komen. De weerstand van de malse sneeuw wordt te groot. Fepatrick en ik besluiten, verstandig als wij zijn, om geen nodeloze inspanningen meer te leveren en op tijd op het terras van het hotel te zitten, om aldaar de omzet te verbeteren. Om goed vooruit te gaan besloten we boven een onbekende zwarte pist te nemen. Dat ging vooruit, dat ging verbazend goed vooruit. Tot de pist ineens bergop ging en wij verplicht waren om een heel eind te klimmen voor we verder konden glijden. Je leert daar alle dagen bij. Die pist hebben we niet meer genomen. De omzet op het terras begon te dalen terwijl wij aan ’t klimmen waren. Door het vele vochtverlies hebben we dat naderhand nog kunnen goedmaken.
’s Avonds was er een pianist en een saxofonist in de bar. Uit volle borst(en) hebben we daar alle oldies ten beste gegeven. Ook nadat die muzikanten reeds uren gestopt waren gaven wij nog steeds het beste van onszelf en onze kelen. Zelfs nu, als ik mijn ogen sluit, hoor ik nog altijd Fekristel met…nanananaa…nanananaa….naanaana….hey Joe….nananan………Ik zal toch eens een pilleke moeten pakken denk ik.
Woensdag
Laatste volledige dag. Vandaag moet het gebeuren. En het gebeurt ook. Feliliane heeft het gemunt op de dranghekkens van de pisten. Ze staan te dicht vindt ze. Geen probleem denkt ze en ze vliegt er met volle kracht tegenaan, dan links, dan recht, maar ze willen niet wijken. De overmacht is te groot, ze geeft het op. Met twee gekwetste voorarmen gaat ze teleurgesteld naar de kleedkamer. Morgen ga ik er terug tegenaan zegt ze moedig en in topvorm. En ze deed het! De afsluiting liet ze nu echter met rust.
Ferwin van ’t zelfde! Nog liever zonder knieën dan opgeven, zegt hij en daar ging zijn kruisband. Joepie, haha, met de vlieger naar huis en jullie met die eindeloze bus, lachte hij. En wij teleurgesteld dat onze kruisbanden nog heel zijn. Verdomme!
’s Avonds na het eten worden we opgetrommeld in de grote zaal. Pieter overloopt de dagorde van morgen en dan worden de varkens gehuldigd. Allé, de monitoren in de bloemetjes gezet. Veel verschil is dat niet hé, toch niet voor sommigen!! We hebben nochtans van jullie genoten. Ieder met zijn karakter en vaardigheid. Zes monitoren die er mogen zijn. Proficiat voor de lessen en de sfeer die jullie gebracht hebben. Iedereen heeft 2 euro bijgelegd voor jullie geschenken, ze komen dus van ons allemaal.
De fotoreportage die ik gemaakt heb kan ik doorsturen via e-mail, mijn adres is ivoh@online.be ivovdb@hotmail.com
De rest van de avond gaat het er hevig aan toe, in de bar. Er wordt gedanst, gezongen en gedronken tot na 2 u.
Donderdag
Dag van inpakken en wegwezen
Ik doe niet meer mee. Vandaag is een dag voor mij alleen.
Pas om 8u sta ik op en ga op mijn dooie gemak lekker ontbijten. Ik probeer alles nog eens te proeven. Broodjes, chocoladekoeken, spek, harde eieren, zachte eieren, kaas, vlees, zwan worstjes maar niet van zwan, fruitsap, yoghurt, ananas, appelsien, meloen, koekjes, andere koekjes, confituur, honing. Ik moet stoppen, ik kan niet meer. Spijtig, dat smaakt hier allemaal zo goed, en honger dat ik hier altijd heb, honger…hoooonger!!!
Mijn lijn is hier gelukkig status quo gebleven. Ik werk nergens zo hard als hier op de skipisten! Thuis ga ik weer vasten, ik zweer het!
Om 10u arriveer ik op de pisten, met mij camera op mijn buik. Om goede foto’s te maken moet ge tijd hebben. Niet achter de file aan en rap rap een fotootje trekken. Nee. Ook als ik een mooie vrouw fotografeer neem ik mijn tijd. Zelfs de sluitertijd van mijn camera zet ik dan zo traag mogelijk. Als ik dan door de zoeker kijk en haar in mijn eigen private vizier heb, kan ze niet meer weg. Met één druk op de knop is ze gevangen, en is ze voor altijd in mijn bezit.
Het weer was niet zo zonnig als de vorige dagen, jammer. Ik hoop dat ze mooi zijn, mijn herinneringen op fotopapier.
Om 14u ski ik voorzichtig terug naar beneden. Met de camera op mijn buik ben ik altijd wat minder zeker. Vorig jaar ben ik nog naar beneden gedonderd en stond mijn dure telelens zo krom als de periscoop van een duikboot.
Een laatste keer de zwarte pist, dat moet toch kunnen. Ik vind ze niet echt zwart. Vandaag is ze meer zwart van ’t volk dan van moeilijkheid.
Daar gaan we dan.
“Godverdomme”, een snowborder heeft het op mij gemunt en verliest de controle over zijn vliegend tapijt. Hij raast voor mijn neus voorbij en schept alle sneeuw voor mijn voeten weg. Mijn sticks worden uit mijn handen gerukt maar de elastieken houden stand.en ze veren met een boog terug naar mij. Jaren geleden heb ik mijn duimen ontwricht door de lederen riempjes aan de sticks. Die heb ik sindsdien vervangen door elastieken, godzijdank.
Met één ski hoog en één laag, de armen ver uit mekaar, balanceer ik tegen de hellingwand. De snowborder is al beneden wanneer ik mijn evenwicht heb terug gevonden. ”Ivo, relax! Hoofd koel”, zeg ik tegen mezelf.
Een paar minuten later sta ik veilig op de begane grond.
Oef, als onze autobus niks tegenkomt geraak ik misschien nog ongeschonden thuis, mijmer ik.
’t Is afgelopen. Nog douchen, omkleden en onze bagage naar de bus sleuren.
Het vloog weer voorbij, die mooie Oever-vakantie.
Om 17u zitten we weer allemaal samen, in de saunabus, op weg naar het platte vaderland.
Een weekje gezondheidskuur is voorbij.
In de bus wordt er opvallend veel gehoest. Ik hou mijn adem in.
“Als dit SARS is”,denk ik bij mezelf, “ is het best dat ik nu sterf, voor ik thuis ben, of de verzekering betaalt niets uit”.
Het was geen SARS, weer geen profijt!
Groetjes
Ivo
PS: Alle namen die voorkomen in dit verslag zijn verzonnen en de schrijver aanvaardt geen enkele aansprakelijkheid of schadevergoeding wegens werkelijk voorgekomen situaties bij niet bestaande personen.
 
 Top
Laatste wijziging: 17/07/2007 14:44:48    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be