| |
| | Ik keek reeds maanden uit naar dit WE. Het kon maar niet vlug genoeg 16.00 uur zijn op mijn werk. Bij het eerste belsignaal vloog ik uit de startblokken, rende naar mijn auto, draaide de contactsleutel om en vloog , een stofwolk achterlatend, naar huis. Bij gebrek aan tijd de vorige dagen, moest ik nu nog mijn koffers pakken. Dus 10 minuten later was ik op weg om Filip op te halen aan Berchem kerk. Geen tijd voor een pintje : meteen in volle vaart de autostrade op richting Loppem (“ bij Brugge toch hé ??” ). Even na Gent hadden we prijs : file !! Tegen amper 70 per uur kropen we, bumper tegen bumper, voort tot Zedelgem afrit. Het kronkelend weggetje naar de hoeve was nagenoeg ideaal om mijn rally-rijstijl nog eens uit te testen. De hoeve was nog gesloten ( we waren veel te vroeg ! ), dus besloten we bij “BOMA” in het dorp een snookertje te spelen tegen de plaatselijke vedetten, met een Hoegaarden of een porto in de hand. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom Filip zo kwaad keek, toen het mij toch lukte om een bal te “potten” ( had het iets te maken met de kleur van de ingespeelde bal : zwart ??).
Teruggekomen op de boerderij waren Frans, Gerd, Pieter en Nicole volop bezig met de voorbereidingen van de avond in de keuken, en vielen de duiven en duivinnetjes de één na de ander binnen ( niet letterlijk, wel figuurlijk ) : niets dan lachende gezichten. Het motto voor dit weekend was dan ook : alles kon en mocht, niets moest ( wat dit ook mag betekenen ). De eerste wijnglaasjes werden geproefd in de grote achtertuin. Even later stond Oever al op stelten - niet figuurlijk, wel letterlijk : sommige Oeverleden konden niet aan de verleiding weerstaan om de plaatselijke vier paar stelten uit te proberen en hun kunstjes te laten zien. Rond de open haard in de woning, werd bij heerlijke brokjes kaas en lekkere wijn, verder gekeuveld, gelachen en ( soms zelfs ) serieus en diepzinnig gediscussieerd.
Het was al 23.00 uur toen een tiental opteerden voor een avondwandeling voor het slapen gaan, om de dag af te sluiten. In de onbekende omgeving werd er prompt voor een dreef gekozen. Deze liep echter dood op de plaatselijke spoorweg. Teruggaan ?! neen ! doorgaan !! met grote hilariteit werd - op de tast in het donker, de droogstaande gracht overgesprongen, of gewoon , bijna al vallend overgestoken. De treinsporen zelf waren minder problematisch, maar daarachter wachtte ons weerom een gracht ! Met verhoogde hilariteit werd de oversteek/sprong begonnen, tot Bea het laag bij de grond ging zoeken ( niet figuurlijk, wel letterlijk) : ze kon niet meer van het lachen en verdween pardoes, languit, tussen het gras op de bodem,met zaklampje en al. Gelukkig was er op die plaats weinig water, maar toch. Nog geen tien minuten later, stonden we weer bij de hoeve, doch niemand had zin om te gaan slapen , dus opteerden we voor een langere wandeling ( gelukkig wisten we toen nog niet hoe ver, maar het was goed weer, goed geluimd, lachende gezichten, alles mocht..… dus ..) Op een slakkengangetje ging het verder ( letterlijk ) : het geknars, geknetter en de “splash”-geluiden, wezen er ons op dat we niet alleen op stap waren : honderden slakken met huisjes waren op stap, staken het voetpad over – voor sommigen voor de laatste keer. Rond één uur vonden we waar ieder Oeverlid naar uitkijkt tijdens een wandeling : een taverne. Helaas deze sloot net zijn deuren. Gelukkig was Gerd erbij : met haar smeekbede –“wij zijn verdwaalde reizigers” – kon ze de patron toch overhalen en wij onze dorst lessen. Na nog zo'n drie kwartier wandelen, slopen we stilletjes naar onze slaapkamer.
Ik heb het 's morgens – Diesel zijnde – altijd wat moeilijk –zeker op een WE. Gelukkig waren daar de geurige koffie en de lekkere boterhammekes met vlees, confituur, kaas of …. Choco !! En 2 uurtjes later – na picknick klaargemaakt - met appel en drankje-, de 7 fietsen in het dorp opgehaald, de banden opgepompt en de krant gelezen te hebben- stonden we klaar voor het geplande fietstochtje o.l.v. Frans. De weergoden waren ons niet slecht gezind, buiten enkele druppels bij het vertrek. Er werd vrolijk gekeuveld en verder gefietst via rustige woonwijken en kronkelende wegen tussen gele koren-, en groene mais- en bietvelden. Het was prettig fietsen met een zacht aangenaam briesje in de rug.
Een eerste halte en drinkgelegenheid werd gehouden bij een feeëriek kasteeltje ( “ eendjes aub. geen eten geven, anders worden ze nog lastiger !”). Na deze kleine stop, fietsten we nog meer ontspannen en relaxed verder.
Onze picknick hielden we op een bosgroeneikenhouten wandelweggetje- na een zitkunstje van Andre op de balk. Plichtsbewust werd de restafval verzameld, terwijl er een SMS-oorlog was losgebarsten tussen Nicole & co enerzijds en Marc en Filip anderzijds. Deze laatsten hadden gekozen voor een recordpoging van gratis reizen met bus,tram & trein met Antwerpse stadskaarten ( waar ze trouwens in slaagden ! hun record zal nog moeilijk te verbeteren zijn !! ).
Door een ongelukkige inschatting fietsten we verder via een modderig en slijkvol bospaadje, met enige natte voeten als gevolg ( achteraf gezien toch plezant). Aan een mogelijk nog mooier kasteeltje met een prachtige mensvriendelijke omgeving ( lees taverne) werd een volgende stop gehouden. De verleiding sloeg toe : wafels en pannenkoeken met slagroom en bloemsuiker , het kon/mocht toch allemaal ??- het was toch onthaastingsweekend zeker ! Ondertussen vergastten de weergoden ( of waren het ditmaal de weergodinnen ) ons op aangename lekkere warme omhelzende zonnestralen, om heerlijk van te genieten en ….. in slaap te vallen (nietwaar Pieter, Frans ,..?).
Even later stonden we bij een prachtig, mooi, goed onderhouden en verzorgd, a-symmetrisch opgetrokken kasteeltje met brede, diepe, omringende gracht ( zou ik best willen als buitenverblijfje !). Het plaatselijk zwart zwanenkoppel gaf ons als verwelkoming een korte dans en zangvoorstelling ten beste. Na een extra ommetje ( Gerd ) konden we een echte paardenmolen bewonderen.
Na een laatste SMS-slag werd opnieuw naar de fiets gegrepen. Etienne liet het echter afweten ( letterlijk) : haar band liet het afweten en blies stilaan zijn laatste adem uit. Gelukkig was er een goede fietspomp in de buurt en werd er regelmatig nieuw leven ingeblazen…meermaals, tot einde van de fietstocht. Bij de aankomst op de thuisbasis, begreep ik de boodschap niet, geschreven op een bord : “ Marc, ik wacht op je,… Sofie ” ??. O ja, voor wie het nog niet door heeft : we hadden dus grotendeels de mooie kastelenroute gevolgd.
In de keuken ontstond meteen een drukte voor de voorbereiding van de BBQ. De groenten werden gewassen, gesneden en verwerkt in kommen; het vlees ( na even paniek : is er wel genoeg ?? ) werd mooi verdeeld en de broodjes gebakken. Ondertussen werden buiten de tafels voorbereid, en het BBQvuur - met de gebruikelijke moeilijkheden - op kruissnelheid gebracht. Het vlees, de groenten, de lekkere sausjes en - uiteraard de onontbeerlijke – liters wijn, smaakten heerlijk tijdens een gezellige babbel bij de sfeervolle T-lichtjes en het gelach van de vele licht gebronzeerde aangezichten.
Het was reeds ver over één toen Herman als laatste het licht uitdeed ( ttz. de lampen losdraaide daar hij de schakelaar niet meer vond ), en om het alomgekende nachtmuziek te vermijden, wijselijk verkoos de salonzetel als slaapcomfort uit te testen.
Onder het motto alles mag en kan, niets moet, werd er langzaam opgestaan, gewassen, naar beneden geslenterd –“goeie morgen allemaal”, een boterhammeke gesmeerd, nog eens gegeeuwd, een lekker tasje koffie geslurpt,… m.a.w.rustig verder gepalaverd over gisteren en de avond. Maar dan sloeg het noodlot toe : we moesten ons reppen / vlug alles opruimen en maken dat we weg waren, anders kwamen we te laat voor de afvaart van onze geplande boottocht !! In zeven ( of acht ) haasten werd alles bij elkaar gescharreld, vlogen we naar boven om nog vlug een andere T-shirt aan te trekken, en nog bibberend op onze benen werd, olv. Frans, in zuivere F1-stijl de start genomen naar Damme. Helaas, driemaal helaas, maakten we kennis met een Brugs niet-haastig-maar-rustig-aan marktje. Na tweemaal -in ganzenpas- Brugge centrum doorkruist te hebben en na een GSMbelletje naar het reservatiekantoor, nam Pieter het commando over en vlogen we ( 120 ??) over de Brugse ring en stoven we over het betonbaantje naast de rustige vaart, naar het afvaartpunt. Gelukkig lag de boot nog aangemeerd en konden we daar even op adem komen: oef, van onthaasting gesproken !!
Na een wandeling van ca 40 minuten ( getimed door Gerd ) namen we ons eerste frisdrankje/biertje/aperitiefje in de tuin van het oudste café van Brugge. Daarna werd Brugge door toevallig-vormende groepjes slenterend ingenomen via de winkelstraten, de steegjes, de mooie trotse historische gebouwen en de (rommel)marktjes; het was allemaal best gezellig. De innerlijke mens werd versterkt door een luchtig hapje ( de lijn weetjewel ! ), doch onder het motto van alles kan/mag, werd er ook geopteerd voor een dessertje : pannenkoeken, ….. met slagroom uiteraard !
De drie boot-terugreis-gemisten, maar wel met taxi, zaten reeds op een terrasje toen de boot terug aanmeerde in Damme. Na een kort stads(?) bezoekje werd, en ditmaal onthaaster, de terugtocht aangevat.
Tijdens een koffie met gebak op onze boerderij, werd er nog nagepraat en nieuwe afspraakjes gemaakt. Iedereen nam uiteindelijk met tegenzin, afscheid van elkaar en het mooie WE.
Frans, Gerd, Pieter, Nicole, bedankt, het was prachtig en aangenaam ontspannend.
O ja, weten jullie wat een “SELDER” en een “WOP”-per is ?? neen ??, vraag het maar aan één van de deelnemers, die weten dat wel – van horen zeggen natuurlijk !
Jef |
|
| |
|
 |
vorige
print
