Login 
banner
 
 
 
 
Oever !? Activiteiten Nieuwsbrief Ledenluik
   Deze week
   Op datum
   Deze maand
   Ook voor Niet-leden
   Periodieke activiteiten
   Op soort
   Zoek activiteiten
   Reservatieregels
   Fuiven
   Weekends en Reizen
   Afspraakplaatsen
   Carpooltarieven
   Verslagen
   Annulatievoorwaarden
 
  U bevindt zich hier Activiteiten U bevindt zich hier Verslagen terug vorige   print print
delen mail
 
NIEUWSBRIEF
Verzend  Alleen link
ACTIVITEITEN
pijl lMaart 2024pijl r
madiwodovrzazo
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
MEEST GELEZEN
Oever !?
Deze week
FUIVEN Singles
Activiteiten
Foto's
Nieuwsbrief
ZOEK op oever.be
google-logoOk
Verslag van VR 27/10/2006titel
subtitelOver en "Sjulien Sjchoenaerts"
 
 
 
Licht uit, spots aan !
 De week tevoren had een sublieme Warre Borgmans me volledig van mijn sokken geblazen met zijn monoloog Schone Woorden in het gezellige theater Klokhuis. Dus besloot ik me een week later te laten verrassen door het stuk "P Cappella" door het Nederlandse "Mezzo Macho". Goed op tijd stond ik aan de kassa en nadat ik voorzichtig zei dat ik van Oever was kreeg ik prompt 10 (tien, ja) kaarten in mijn handen gestopt. Voorwaar een truukje om te onthouden! ;-) Ik ging nog even buiten staan om op de anderen te wachten en daar kwam Ria al aan. Onder het genot van een koffietje wat aan het babbelen geslagen en toen ging de zaal open. Ja, we waren blijkbaar slechts met z'n tweeën. Even overwogen om snel al m'n vrienden op te bellen, maar de zaal lokte. Een medewerker kwam achter ons aangelopen en begon ook al te klagen over de lage opkomst en inderdaad: in de zaal zaten nog 7 andere mensen. Achter ons kwam de kassierster nog met een vriend en dat maakte dat we allen tesamen met z'n elven waren. Er werd dan ook gevraagd om allemaal vooraan te komen zitten en gelukkig lukt deze truuk vrij goed in een klein zaaltje als het Klokhuis.
Licht uit, spots aan en daar huppelden 4 Hollandse homootjes het podium op. Er was een olijk dikkerdje, één met een als Hector wuivende haarbos, ééntje met een hyperexpressief gezicht en één met een ietwat asymmetrisch gelaat (een "scheef bakkes" zouden we in Antwerpen zeggen! ;-) ). De hyperexpressieve kwam direkt handjes schudden met de 10 man en een paardenkop in de zaal, maar werd snel teruggeroepen door zijn collega's die een verbluffende samenzang startten. Net zoals hun Engelse collega's zong één van de vier telkens een solo, daarbij begeleid door para's, budu's en papadam's van de anderen, dit alles zo perfect getimed en zo nootvast gezongen dat je de instrumenten geen seconde miste. In een hels tempo vlogen de teksten van Doctorandus P door de zaal, soms hilarisch, soms ontroerend mooi. Vier witte opstapjes vormden het enige decor en werden vliegensvlug omgetoverd van cafétafel tot arreslee voor een knap uitgevoerde "Dodenrit", het bekende liedje waarbij een kroostrijk gezin net te weinig leden telt om de hongerige wolven voor te blijven en in het mooie Omsk te geraken.
En voor we het wisten was het pauze. Geen gedrum aan de bar om een drankje deze keer: de barman liet zijn toog zelfs achter om mij een koffie te gaan maken in het vertrek ernaast. Na een kwartiertje schuifelden we terug binnen voor meer van hetzelfde. Als vrouwen verkleed persten ze verrassend hoge noten uit hun kelen waarna ze in een handomdraai overschakelden naar hun mannelijke alterego's en al zingend nog wat "bekvochten" over van wie nu wel dat paar schoenen was. In een sneltreinvaart schoten al dan niet bekende liedjes over andijvie, de vrouw die in het trapportaal lag en Winschoterdiep voorbij om te eindigen in een apotheose met een door "de hele zaal" meegezongen Knolraap en lof, schorseneren en prei. Prachtig gewoon!
De vier Mezzo Macho's liepen met ons mee naar de bar waar de hyperexpressieve ons even in verlegenheid bracht door zich luidkeels (en dat hij luid kon zijn had hij de vorige uurtjes overvloedig bewezen) af te vragen "waar al die Antwerpenaren nu wel waren". De olijke dikkerd stelde ons gerust door ons vriendelijk "in hun gezellige woonkamer" uit te nodigen. Daar botsten we echter op een oud mannetje met een staartje in zijn grijze haar en een overweldigende alcoholadem, die me met veel moeite begon duidelijk te maken dat hij een sje- sje-, sje- sje- sje-, sjigaret wilde. Ik zei hem dat ik hem enkel een sigaartje kon aanbieden, waarop hij mij verbaasd met grote ogen aankeek, zijn knokige arm in de lucht strak, en na wat nadenken iets mompelde in de stijl van "che sjult Sjulien Sjchoenaerts noejt chien sjigaar sjien roeken!" Ietwat verward installeerden we ons aan de bar, maar ook de barman bleek Julien Schoenaerts wel van naam maar niet van gezicht te kennen waardoor het mysterie rond onze "sjlisjsjende sjatlap" alleen maar groter werd. En toen hij nog allerlei "tjekeninge" voor ons wilde beginnen maken zijn we maar lichtjes beschaamd naar huis gegaan. Voorwaar een opmerkelijke avond waarbij de afwezigen... Ja, ge kent het liedje wel, hé! ;-)
 
 Top
Laatste wijziging: 22/07/2007 10:16:38    
 
© Oever V.Z.W. Durentijdlei 52, 2930 BrasschaatGSM 0478/54 54 54 | pieter@oever.be